Oud herbergbewoner Egbert
‘De Herberg heeft mij mijn leven teruggegeven’
Met een klap trekt Zwollenaar Egbert in 2010 de deur van zijn huurwoning dicht. Hij vlucht letterlijk voor de problemen in zijn geboortestad. Hij zwerft een paar jaar door Duitsland, maar de Peperbus blijft trekken. In 2013 komt hij terug, maar een woonplek heeft hij niet meer. Na twee dagen vindt hij onderdak en een warm welkom in de Herberg. Daar kijkt hij altijd nog met een bijzonder gevoel op terug. ,,De Herberg heeft mij mijn leven teruggegeven.”
Lezen & schrijven
Egbert heeft een woelig leven achter de rug met veel hoogte- en dieptepunten. Hij groeit medio jaren vijftig op in de Zwolse wijk Westenholte, toen nog een dorpskern in de gemeente Zwollerkerspel. Zijn lagere schooltijd is geen succes. Lezen gaat als de beste, maar schrijven lukt niet. Pas vele jaren later hoort hij dat deze aandoening Dysgrafie heet, maar in die tijd was er amper hulp voor kinderen die niet konden meekomen met de rest. Na slechts twee schooljaren moet Egbert van school af en gaat hij de handel in, net als zijn vader.
Panty’s van dertig cent
,,Alles waar ik geld in zag, kocht ik op. Ik haalde vooral veel uit Duitsland. Een partij panty’s die ik voor tien pfennig opkocht en voor dertig cent weer doorverkocht aan marktkooplui, bijvoorbeeld. Daar kon ik jarenlang goed van leven.” In die tussentijd heeft Egbert Zwolle verlaten en woont met vrouw en zoon in Apeldoorn. Als zijn huwelijk strandt, komt hij terug naar Zwolle en vindt hij na een tijdje een nieuwe vriendin. Het leven lacht hem weer toe, maar rond 2008 begint het tij langzaam te keren. ,,De handel raakte in de klad. Waar het door kwam? Ja, wist ik het maar. Ik kan het je niet vertellen, maar ik verdiende geen cent meer. Toen heb ik de handel opgegeven en ander werk gezocht.”
Rampjaar
Even lijkt het goed te gaan, maar 2010 wordt een rampjaar voor Egbert. ,,Eerst liep mijn relatie op de klippen. Ik ben toen verhuisd naar een woning waar ik me helemaal niet thuis voelde. In het half jaar daarna overleed mijn moeder, pleegde een neefje zelfmoord en raakte ik mijn baan kwijt. Dat moest ik allemaal verwerken in dat huis waar ik doodongelukkig was. De muren kwamen op me af en ik kon de situatie niet meer aan.”
Op de vlucht
Egbert neemt een drastisch besluit. Van de een op de andere dag besluit hij te vertrekken. Hij verzamelt wat spullen, stopt ze in een tas en trekt de deur achter zijn huurwoning dicht om nooit weer terug te keren. Met een Poolse vrachtwagenchauffeur lift hij naar Duitsland. Het land dat hem jarenlang gunstig gezind is geweest en waar hij de weg goed kent. De Pool zet hem af in Koblenz en daar komt een oude jeugdroom tot leven. ,,Als puber droomde ik er al van om druiven te plukken. In het Moezelgebied kon ik snel aan de slag.”
Druiven plukken & stallen schoonmaken
Twee jaren van omzwervingen volgen en Egbert pakt alle klussen aan die op zijn pad komen. Druiven plukken, stallen schoonmaken voor kost en inwoning en een beetje geld. Het maakt Egbert niet uit. Hij weet dat hij er goed aan gedaan heeft om een tijdje van de radar te verdwijnen. ,,Nee, ik heb nooit een moment gehad dat ik dacht; wat heb ik gedaan?’ Als ik een beslissing neem, sta ik daar achter. En wat is een huis nou waard als het gaat om lijfsbehoud? De keus om weg te gaan, heeft mijn leven gered. Anders was het helemaal mis gegaan met mij en was ik misschien wel in een psychiatrisch ziekenhuis beland. In het buitenland kon ik weer op adem komen. Ik heb me er gered.”
Terug naar Zwolle
Toch besluit Egbert na zo’n 2,5 jaar van omzwervingen weer terug te keren naar Zwolle. Maar eenmaal terug, heeft hij geen verblijfplaats meer. Zijn woning is in de tussentijd ontruimd door Delta Wonen en het contact met zijn familie is verbroken. De Herberg is zijn enige optie en na twee dagen nadenken, klopt hij er aan. ,,Mijn eerste kennismaking was een pittige ervaring. Je verblijft met meerdere mensen in dezelfde ruimte en hebt amper privacy. Maar ik ben iemand die zich makkelijk kan aanpassen. Na verloop van tijd leerde ik daar de weg kennen en werd mijn gemoedstoestand wat rustiger.”
Saamhorigheid
Egbert voelt een goede klik met de andere bewoners. Ze praten veel onderling en er hangt een groot gevoel van saamhorigheid. Zijn woonbegeleiders helpen hem in de tussentijd met praktische zaken. Regelen een bankrekening en vragen een uitkering en ID-kaart aan. Ook gaan ze op zoek naar woonruimte, maar na een kleine vier maanden komt er een kink in de kabel. ,,Ik werd van mijn bed gelicht, want ik bleek nog een gevangenisstraf te hebben uitstaan van vier maanden voor niet betaalde boetes.”
Nieuwe woning
Na zijn detentie keert Egbert terug naar de Herberg en start hij met zijn woonbegeleider een traject om uit te stromen. Hij reageert zeer actief op de Woningzoeker en heeft na een maand al goed nieuws. Hij krijgt een appartement in Assendorp. Dat de meeste medebewoners gemiddeld twintig jaar ouder zijn in het appartementencomplex, maakt Egbert niet uit. ,,Ik sprong een gat in de lucht. Het is een hartstikke mooi appartement waar ik me prima thuis voel.”
Gelukkig mens
,,Mijn problemen met justitie zijn voorbij en andere financiële zaken zijn vanuit de Herberg voor mij geregeld. Via de bijzondere bijstand kreeg ik geld voor meubels en ik heb met Delta Wonen een schikking getroffen voor de kosten van de woningontruiming. Ik ben nu weer helemaal schuldenvrij en dat voelt geweldig. Ik heb mijn leven weer aardig op de rit. Begeleiding vanuit de Herberg of LIMOR is niet meer nodig, want ik kan mezelf prima redden. Ik fiets graag, maar kom ook veel in wijkcentrum de Enk, in de Herberg of inloophuis de Bres. Ik ben nu 64 en als ik zo de rest van mijn leven mag doorbrengen, ben ik een gelukkig mens.”
Huiskameroverleg
Egbert bewaart veel goede herinneringen aan zijn tijd in de Herberg. ,,Ik trof het met de andere bewoners. Het was een hechte groep en we steunden elkaar door dik en dun. Met velen van hen, heb ik nog contact. Maar ik vond het ook mooi dat onze ideeën gehoord werden door het personeel van de Herberg. Op ons initiatief is er een huiskameroverleg gestart waarin we verbeterpunten mochten aandragen. Annemiek de Wolf zat er bij met een pen en een schrijfblok. Ze noteerde alles en ging ermee aan de slag. Wij voelden ons echt gehoord en gezien. Het gaat te ver om mijn Herbergperiode te benoemen als een warm bad, daarvoor was het toch wel een enorme ervaring. Maar toch; de Herberg heeft mij m’n leven teruggegeven en daarvoor ben ik de mensen erg dankbaar.”